KOŚCIÓŁ PARAFIALNY W BLEDZEWIE

Bledzew, w języku niemieckim - Blesen, było kiedyś małym miasteczkiem, a dzisiaj wsią.
W 1212 r. wieś Bledzew, darował Cystersom ze Starego Dworku margrabia brandenburski Waldemar. Do Bledzewa przed 1418 r. przenieśli mnisi swą siedzibę z Zemska i wtenczas prawdopodobnie lokowali tam miasto.
Do kościoła parafialnego p.w. św. Katarzyny, brak jest wszelkich materiałów w księgach biskupich i konsystorskich z XV i XVI w. Jest tylko nazwa tej parafii w Liber Benefitorium z 1510 r., a nadto w rejestrze konstytucji z 1540 r. Kościół tutaj założono w XIV lub XV w. wg wizytacji z 1589 r. i z 1603 r. plebania była uposażona w łan roli i meszne.
Mieszkańcy miasta w XVI w. przeszli na luteranizm i w 1603 r. było w parafii tylko 6 katolików. Do kościoła w Bledzewie dołączono jako filie kościoły w Zemsku, w Popowie i Starym Dworku.
Branecki w swoim sprawozdaniu powizytacyjnym w 1604 r. napisał, że portatyl ołtarza głównego konsekrowany 21 sierpnia 1632 r. przez bpa Baykowskiego z Poznania zawiera relikwie 5 Braci Polskich z Międzyrzecza.
Wizytator opisał tutejszą świątynię w ten sposób: Kościół w Bledzewie murowany przed kilku laty spalony, dotąd jeszcze niezupełnie wykończony, pokryty szkudłami, jest pod tyt. św. Katarzyny, Panny i Męczenniczki. Prawo koalacji tego kościoła, którego plebanem jest obecnie wielebny Mateusz Polining rodem z Prus, służy opactwu. W czasie następnego pożaru miasta w 1661 r. Dom Boży uległ całkowitemu zniszczeniu.
Biskup Tolibowski z Poznania, wizytując świątynię w roku następnym, daje taką relację o stanie kościoła w Bledzewie: "... nie bez wielkiej naszego serca boleści, znaleźliśmy spalonym doszczętnie przed rokiem i w ścianach murowanych całkowicie zniszczonym." Biskup jednak w swym sprawozdaniu dodał, że ówczesny opat klasztoru w Bledzewie Kazimierz Jan Opaliński zabrał się energicznie do odbudowy gmachu kościelnego, ofiarowując na ten cel 758 ówczesnych złotych. Nie wielka to suma, jednakże opactwo dokonało dzieła restauracji w stylu gotyckim tego obiektu sakralnego. Wizytacja Libowicza w 1725 r. zastała już świątynię odbudowaną, bo ów archidiakon pszczewski tak napisał w swoim sprawozdaniu o kościele bledzewskim: "Kościół ten jest murowanym i pięknym. O erekcji nic nie wiadomo." Zaś w 1672 r. Maciej Kurski, sufragan poznański, konsekrował odbudowaną świątynię.
Dom Boży miał trzy ołtarze. Uposażeniem były role w Bledzewie i Zemsku, meszne ze wsi parafialnych. Mieszkańcy Bledzewa składali plebanowi rocznie 100 zł. Każdy też z nich był zobowiązany do przywiezienia corocznie 1 fury drzewa z lasów opactwa na opał. Do 1740 r. prowadzili duszpasterstwo księża diecezjalni. W tym roku, Teodor Czartoryski, ówczesny biskup poznański, włączył parafię klasztoru bledzewskiego. Odtąd aż do kasaty opactwa w 1835 r. jeden z pośród zakonników cysterskich spełniał obowiązki proboszcza w tymże kościele.
Budynek kościelny został w latach 1881-82 na nowo rozbudowany, przedłużony o 6 m. na zachód, z wieżą o 2 m. wyższą niż przedtem, od południowej strony dobudowano kaplicę. Długość budowli wynosi 24 m., a szerokość jej 11 m. Północna część ramienia krzyża pochodzi z XVI w. Nad zakrystią do 1865 r. wznosiła się drewniana (wieża) dzwonnica, obecnie stojąca wieża ma 44 m. wysokości. Kaplica boczna ma rozmiary 6,5 m. na 5,5 m. Tu znajduje się dawny główny ołtarz w stylu barokowym, z pięknym późnogotyckim, w drzewie rzeźbionym krucyfiksem, dawniej słynącym łaskami, dzieło sztuki o wysokiej klasie. Na łuku łączy stoją postacie NMP i św. Jana Ewang. Cennym dziełem sztuki jest także krzyż z drewna z pasją z kości słoniowej, z ilustracjami męki Pańskiej.
Wspaniała o wysokości 1,1 m. monstrancja z pozłacanego srebra z 1716 r. o wadze 6,5 kg, pacyfikał z relikwiami z wygrawerowanymi postaciami św. Barbary, św. Katarzyny i św. Józefa. Jest także relikwiarz Drzewa Krzyża Św., ampułki srebrne.
W ołtarzu głównym znajduje się obraz Wniebowzięcia NMP z sukienką wykonaną z posrebrzanej miedzi. Jest on, jak się wydaje, pochodzący z kościoła jezuickiego w Międzyrzeczu, który to obraz przekazał Cystersom w 1786 r. Wojciech Czapliński jezuita, jako rekompensatę wypożyczonych u Cystersów 15 złotych czerwonych, "na pokrycie tegoż kościoła".
Nadto 10 rzeźb przedstawiających świętych Pańskich w głównym ołtarzu, pochodzi z kościoła klasztornego w Bledzewie.
Naczynie na hostie pochodzi z 1727 r. i 1728 r., srebrna patena z 1733 r., wieczna lampa z miedzi z XVII w. (w Sokolej Dąbrowie). Wspomniane wyżej ampułki, są darem króla Zygmunta III Wazy. Cztery lichtarze z XIII lub XIV w. cynowe o wysokości 88 cm pochodzą z kościoła cysterskiego. Krzyż opacki ze srebra pozłacany roboty bardzo filigranowej z półszlachetnymi kamieniami zdobionymi.
Lichtarz z drewna z XVII w. Kiedyś znajdował się w drzewie wykonany nagrobek w posadzce kościoła z napisem "Hic requiescit A.R.P. Conradus Saure, Professus Bledzoviensis S.U.C. Parochus nujus Ecelesiae zelotissimus. Obiit 24 Aprilis A.D. 1757 aetatis suae 68 anno" Księgi kościelne, zniszczone w 1945 r. sięgały początkiem 1692 r.
W kościele znajduje się nadto piękny obraz ubiczowanego Chrystusa oraz Niepokalanej z konwentu biskupów cysterskich. Dzwony kościelne: jeden z nich o przekroju 90 cm był z napisem Anno 1667 Bledzoviae Franciscus Veihard N.G.C. Frankfurt (brak), drugi mający w przekroju 1,1 m. pochodzący z klasztoru cystersów z 1646 r. z napisami: "Dei auxilio Stephanus Mentel me fecit" (brak), dzwony zegarowe z klasztoru pochodzą z 1637 r. mające w przekroju 66 cm i 95 cm.
W Bledzewie dla ludności niemieckiej rekolekcje, a raczej misje miewali OO. Jezuici. I tak w 1580 r. prowadzili tu misje OO. Wojciech Rodzimiński i Wojciech Teobalscyusz. W połowie 1 ćwierćwiecza XVII w. również jeden Jezuita z Poznania przez 5 miesięcy głosił misje w 7 wioskach należących do cystersów, dla chłopów którzy przyjęli luteranizm, aż wszystka ludność tych wiosek przyjęła katolicyzm. Również w 1716 r. Jezuici tutaj głosili misje ludowe, jak w Rokitnie. W 1871 r. Bledzew liczył 1546 osób, w tym 1373 katolików, 150 ewangelików i 23 żydów. W 1949 r. liczono w Bledzewie 841 katolików, a w 1959 r. mieszkało tutaj 936 wiernych kościoła katolickiego. W roku 1971 parafia liczy 2 790 dusz. 

Kapłani pracujący przy kościele w Bledzewie: 
 
Ks. Bartłomiej Penke Komendarz 1531-33
Ks. Mateusz Popiński (Popinius) z Prus w 1640 r.
O. Placidus Grepmeier 1740-45 (Ojcowie Cystersi)
O. Konrad Sauer do 1757 r. (Ojcowie Cystersi)
O. Piątkowski do 1778 r. (Ojcowie Cystersi)
O. Klawuński Kwintylian ur. 1753 r. zakonnikiem w 1772, Komendarzem w Bledzewie
O. Celestyn Kiedrzyński ur. 1734 r. wstąpił do zakonu 1757 proboszcz - zmarł w 1808 r.
O. Leon Wannich ur. 1748 r. wstąpił do zakonu 1767 r. - zmarł 2.X.1804 r.
O. Piotr Widawski ur. 1774 r. w Zagórowo, wstępuje do zakonu 1791 r. Wikarym i profesorem w Bledzewie. Ostatni Przeor klasztoru w Bledzewie. Umiera 6.VIII.1836 w Obrze.
O. Prokop Hoffman ur. 1757 r. wstąpił do zakonu 1781 r. komendarz w Bledzewie
O. Nepomucen Kabaciński ur. 1774 r., wstąpił do zakonu 1794 r., proboszcz w Bledzewie, umarł 19.X.1830 r.
O. Władysław Lewandowski ur. 1795 r. w Czerwonaku. Od 1824 r. komendarzem w Rokitnie. Proboszczem w Bledzewie do 1836 r., umiera 1862 r.
O. Stanisław Berger z Paradyża - wikariusz 

Kapłani diecezjalni: 
 
Ks. Benedykt Sauer - proboszcz Bledzewa od 1836 do 1856 r.
Ks. Jan Stek 1842 - wikariusz
Ks. Jan Thielman - wikariusz
Ks. Franciszek Knoblich - proboszcz od 1856 do 1864 r.
Ks. Maksymilian Stelter - proboszcz od 1864 do 1897 r. (od 1890 r. dziekan)
Ks. Feliks Rybicki - wikariusz
Ks. August Harski - wikariusz zmarł 9.VIII.1884 r. w 52 roku (kapłaństwa 24 roku)
Ks. Albert Günter - proboszcz od 1897 do 1910 r. , 20.VII.1907 r. prosi o ołtarz uprzywilejowany dla Bledzewa, Konsystorz w Poznaniu
Ks. Paweł Gierich ur. 4.VII.1873 r. - proboszcz od 1931 r., umarł 16.VI.1931 r., pogrzebany w Bledzewie
Ks. Adabert Wodsack ur. 2.IX.1884 r. - proboszcz od 1931 r., umarł 7.V.1936 r.
Ks. Jerzy Cich dr teologii, ur. 16.I.1900 r., wyświęcony 17.VII.1927r., inst. 1.VIII.1936 r.
Ks. Bernard Voltermann ur. 4.V.1912 r., wyświęcony 28.II.1937 r., inst. Wikarym 15.VI.1937 r.
Ks. Justus Repke ur. 9.IX.1912 r., wyświęcony 12.XII.1942 r., wikary w Bledzewie, zmarł 28.IV.1946 r. w Kriwoirsku - ZSRR
Ks. adm. Tadeusz Zefiryn Włodarczyk O.F.M., Con. ur. 5.I.1918 r., wyświęcony 20.VII.1941 r., inst. 20.VIII.1945 r. (status Laicalis)
Ks. Michał Pasławski ur. 9.XI.1886 r., wyświęcony 1.VI.1913 r., inst. 28.I.1949 r., umarł 15.XI.1959 r., pogrzebany w Bledzewie
Ks. Stanisław Stępień ur. 14.I.1928 r., wyświęcony 5.VI.1955 r., inst. 1958 r.
Ks. Feliks Kurczewski ur. 18.X.1925 r., wyświęcony 29.VI.1954 r.
Ks. Tadeusz Kowalski ur. 20.VI.1916 r., wyświęcony 14.IV.1940 r., inst. 10.VIII.1957 r.
Ks. Tadeusz Brodzik ur. 7.I.1926 r., wyświęcony 31.V.1953 r., inst. 20.X.1962 r., zmarł w 1985 r., pochowany w Bledzewie
Ks. Stanisław Sawa - proboszcz od 2.III.1985 do 1996 r.
Ks. Tadeusz Masłowski - proboszcz od 1996 r.

(lista duszpasterzy nie jest kompletna) 

Kościół w Bledzewie

KOŚCIÓŁ I KLASZTOR CYSTERSÓW W BLEDZEWIE 
  
Kiedy powstał klasztor na naszym terenie, właściwie nie wiadomo. Macierzysty dom Cystersów w Dobrilugu na Łużycach założono w 1164 r. Klasztor filialny w Bledzewie miał być założony w 1262 r. Jednak stary obraz św. Roberta przedstawiający, a znajdujący się w Starym Dworku w kościele ma datę założenia Zakonu Cystersów 1098 r. Korytkowski podaje datę powstania tutejszego klasztoru na rok 1199, również urzędowe sprawozdanie z 1765 r. wysłane na generalną kapitułę zakonną w Citeaux o stanie klasztoru w Bledzewie Widawski, podaje jako czas założenia tutejszego opactwa na 1232 r. do 1235 r.
Sprowadzeniem zakonników z Dolnych Łużyc miał się zająć Władysław Odonic Plwacz książę wielkopolski. Ze zezwoleniem dziedziców na Zemsku Ustiachiusza i Wojcieszki, osadził ich na pustym i błotnistym miejscu przy Obrze około Starego Dworku. Tu postawiono dla nich kościółek i mieszkanie z drzewa. Później tj. 1238 r. zbudowano i ulokowano większy kościół p.w. św. NMP i św. Henryka na fundamentach z kamienia.
Świątynię tą później tj. w 50 lat po przeniesieniu klasztoru do Zemska, rozebrano i przeniesiono do Starego Dworku, gdzie stał do 1705 r. Inna wersja mówi, że w ciągu tych pierwszych 50 lat całe opactwo wraz z kościółkiem uległo zniszczeniu.Na utrzymanie zakonników darował Władysław Odonic 500 łanów gruntu nad rzeczką Ponikwą. Klasztorek stał podobno blisko młyna Starodworskiego. Miejsce to jeszcze w XVIII w. zwano Klosterwinkel. Klasztorek Cystersów w Nowym Dworku zwano Nowym Dobrym Ługiem.
W 1259 r. Bodzanta i Nasił synowie Jana kasztelana międzyrzeckiego, darowali zakonnikom wieś zwaną Maskowe, dzisiaj zwana Nową Wsią. W rok później wspomniani wyżej Eustachy i Wojcieszko darowali klasztorowi dziedziczną wieś Zambersz czyli Zemsko, z obowiązkiem postawienia w tej miejscowości klasztoru cysterskiego (czyli w 1260 r.).
Częste wylewy Obry sprawiały, że mnisi zmuszeni byli do opuszczenia Nowego Doberlugu. W 1265 r. woda w kościele klasztornym sięgała półtora łokci wysokości. Wobec tego zakonnicy założyli fundamenty pod kościół i klasztor w 1280 r. w Zemsku. W 5 lat później, staną gotowy Dom Boży p.w. Wniebowzięcia NMP, częściowo z drewna a częściowo z cegły i klasztor z drzewa wzniesiony.
Pierwszym opatem był Teodoryk, w klasztornej osadzie zemskiej. W 1212 r., margrabia brandenburski Waldemar podarował zakonowi wieś Bledzew, Sokolę Dąbrowę i Popowo.
W 1370 r. kupili cystersi wieś Osiecko. W 1378 r. zaś w drodze zamiany przeszli w posiadanie wsi Rokitno. W 12 lat później posiadali Kalsko i folwark Rojewo.
Z braku większej ilości wody, zmuszeni byli przenieść się zakonnicy i zbudować kościół i klasztor w Bledzewie. Tutaj w latach 1407 do 1414 r. stanął kościół wraz z zabudowaniami. Nie wszyscy mnisi przenieśli się od razu do nowego miejsca. Dopiero za opata Jana Bronikowskiego w 1578 r. wszyscy mieszkańcy klasztoru zemskiego, przeszli do Bledzewa.
W 1521 r. wpadli do opactwa żołnierze z Brandenburgii i spalili wszystkie wsie opactwa, tylko siedziba klasztorna ocalała, wykupiwszy się za 30 zł. reńskich.
Zaś w 1582 r. w czasie pożaru miasta zniszczonym został kościół i klasztor. Opat Sebastian Grabowiecki podjął się budowy kościoła i zabudowań klasztornych. W 8 lat później został Dom Boży konsekrowany przez Brzeźnickiego, sufragana poznańskiego. Jego następca Jan Dłuski zaczęty przez poprzednika klasztor z cegły kazał wykończyć. Ozdobił świątynię stallami i wzbogacił zakrystię cennymi przedmiotami użytecznymi w liturgii. W 1610 r. wyjednał dla siebie i następców swych prawo do noszenia mitry, pastorału i władzę udzielania niższych święceń klerykom swego opactwa Jan Dłuski zastał, objąwszy urząd opata, tylko 3 zakonników, a za jego rządów doprowadził do liczby 14 braci.
Stanisław Dembiński w 1618 r. kazał ulać dla kościoła i zegaru dzwony, a także organy dla kościoła klasztornego.
Mieszkańcy Skwierzyny od 1570 do 1740 r. napadali i niepokoili majętności klasztorne, aż w końcu doszło do ugody pomiędzy opactwem a miastem. Również żołdacy Mansfelda, napadali na dobra, niszczyli je i zabijali ludzi w tym czasie. W 1632 R. ogień zniszczył miasto Bledzew i dach kościoła farnego. W 1656 r. w czasie panującej zarazy, mimo że zakonnicy przenieśli się do Rojewa, zaraza i tam dotarła i 9 z mnichów śmierć tam zabrała. W 1661 r. znów pożar zniszczył miasto i dach kościoła parafialnego. Aleksander Gurowski opat zaczął budować skrzydło klasztoru od strony zachodniej z celami dla braci i ukończył je w 1736 r. Józef Loka, który zamierzał nowy kościół klasztorny w Bledzewie wznieść. Kazał sklepienie świątyni rozebrać, ale wojna w 1758 r. wstrzymała prace przy świątyni. W 1768 r. znów miasto uległo nieszczęsnemu pożarowi. W czasie nieobecności opata (Wierzbiński) trwającej 5 lat, sami bracia trzecie skrzydło klasztoru wybudowali i skończyli je w 1783 r. Później konwent zbudował kościół klasztorny i w 1797 r. podciągnęli mury pod dach. Ponieważ Prusacy odebrali opactwu majątki, klasztor był pozbawiony środków na ukończenie budowy, opat Wierzbiński udał się do króla Wilhelma III z prośbą o pomoc. Król w 1799 r. polecił wypłacić opactwu 5603 talarów i 20 groszy z cennego kruszcu. Fundusz ten pokrył wydatki związane z budową świątyni, która została wykończona i przez opata Wierzbińskiego poświęcona 30 maja 1803 r. Kasata opactwa nastąpiła 31 grudnia 1835 r. i kościół opactwa został pusty.
Władze pruskie proponowały arcybiskupowi gnieździeńsko -poznańskiemu objęcie klasztoru w posiadanie, ale do tego nie doszło. W 1840 r. wystawiono na sprzedaż zabudowania klasztorne, a w trzy lata później zostały zburzone i materiał z zabudowań został zużyty na potrzeby mieszkańców miasta. Reszta fundamentów w 1907 r. została zniszczona.
Kiedy w latach 30-tych przez teren dawnego klasztoru przekopywano kanały, znaleziono złote krzyże opackie, pogrzebane razem z właścicielami. Świątynia miała 52 m. długości i 18 szerokości i zbudowana była w stylu włoskiego renesansu. Naczynia liturgiczne, szaty i obrazy rozdano kościołom znajdującym się we wsiach należących kiedyś do klasztoru. Książki z biblioteki zakonnej zabrano do Berlina, inne do Międzyrzecza a różne cenne dokumenty znalazły gościnę w archiwum państwowym w Poznaniu. Ostatni cystersi z Widawskim Piotrem swoim przełożonym, udali się do Obry do klasztoru cysterskiego i tam dokończyli historii sławnego kiedyś opactwa.
 

CARITAS - DOM SIÓSTR BOROMEUSZEK
  
Istniał w Bledzewie szpital, który spłonął w czasie pożaru w 1631 lub 1633 r. Wizytacja Libowicza w 1725 r. wspomina o szpitalu wybudowanym z drzewa. Miał on jedną izbę, dużą i ogrzewaną i sześć komór. Ubogich tutaj mieszkających było sześciu. Uposażeniem jego był ogród i pewne sumy pieniężne. O.O. Cystersi mieli dla swych ubogich także szpital. Po kasacie klasztoru istniał nadal przy ul. Gorzowskiej. Miał on dwa wejścia z 5 oknami. W każdej izbie mieszkały 2 lub 3 osoby, rodzaju żeńskiego, które szły od domu do domu prosząc o datki lub chleb na życie. W 1910 r. kupiono kawał gruntu naprzeciw kościoła i stary szpital sprzedano. W 1911 r. tutaj także urządzono przedszkole, gdzie od 60 do 70 dzieci bawiło się i uczyło. Jednak dzieci te były bez stałej opieki. Tedy ojcowie i matki zwrócili się do Sióstr Boromeuszek w Trzebnicy i w listopadzie 1918 r. przybyły stamtąd dwie siostry do Bledzewa. Zakonnice zdobyły zaufanie miejscowej ludności i nazwały dom swój CARITAS. Otworzyły także ambulatorium by opiekować się chorymi i starcami, a do pomocy przybyły jeszcze dwie siostry. W domu swym urządziły także kaplicę. W 1927 r. wyburzono mury starego domu i zbudowano klasztorek z nowoczesnym wyposażeniem wnętrz. W dniach 13 i 14 listopada 1927 r. urządzono otwarcie nowego gmachu. Na tę uroczystość przybył prałat niezależnej Prałatury Pilskiej Keller, nadprezydent Bülow, radca Niewoliński i inni. Urządzono tutaj 3 łazienki, z których mogli korzystać mieszkańcy miasteczka. w lewym skrzydle domu na I piętrze, znajdują się dwie sale, gdzie panienki uczyły się na kursach robót domowych, szycia i innych prac domowych. Pierwszy egzamin wypadł w 1926 r.
 

Kaplica p.w. Najświętszego Serca Pana Jezusa 
 
W czasie ostatniej wojny znajdowało tutaj schronienie około 100 dzieci ze zburzonego Berlina. W zakrystii domu został zastrzelony żołnierz niemiecki w 1945 r.
Obecnie dom ten służy jako Dom Rekolekcyjny dla różnych stanów wiernych z diecezji gorzowskiej. Obecnie pracują tu cztery Siostry. Dobrze znaną społeczności była Siostra Jutta, zmarła w 1971 r. i pochowana jest w Bledzewie. 

ZEMSKO
  
Zemsko, pierwotnie znane jako Zębrsko, a w jęz. Niemieckim Zemmeritz, znane było już w XIII w. Otrzymane za wyrządzone szkody przez Stefana z Wierzbna, darowane zostało przez braci Eustachego i Wojcieszka na ręce cystersów z Doberlugu, celem założenia nowego opactwa.
Bolesław Książę Wielkopolski w tym samym roku 1260 ten zapis potwierdził.
W 1269 r bp Mikołaj z Poznania darował dziesięcinę z tej wsi. Zemsko stało się siedzibą klasztoru do czasu przeniesienia opactwa do Bledzewa w początkach XV w. a przed 1418 r. Klasztor został wzniesiony z drzewa w 1285 r., a w 1578 został przeniesiony do Bledzewa. Zapewne i wtenczas przemianowano pierwotnie konwentualny kościół Zwiastowania NMP na parafialny tej wsi. Pierwszy raz wspomniano go w 1436 r. Do świątyni tej należało 10 mórg roli, do plebana 1 łan, 2 zagrody osiadłe i meszne.
Klasztor wraz z kościołem został tu przeniesiony z okolicy Starego Dworku z powodu zamulenia Obry. Później znów z powodu braku wody przenieśli swą siedzibę do Bledzewa.
Branecki wizytując w 1640 r. kościół w Zemsku tak napisał: "kościół w Zemsku wsi opata bledzewskiego, jest drewniany z chórem większym murowanym. Jaki jest tytuł niewiadomo, domyślają się, że NM Panny". Libowicz zaś wizytując tutejszą świątynię, zostawił taką o niej relację: "Kościół we wsi Zemsko, pierwiastkowo parafialny, nie wiedzieć czyją powagą z parafialnego stał się filialnym kościoła bledzewskiego. Jedna połowa tego kościoła jest drewna, druga połowa czyli chór większy, z cegły palonej. Jest p.w. Zwiastowania NMP ".
W miejsce starego i zniszczonego starością Domu Bożego, opactwo bledzewskie w 1779 r. zbudowało nowy kościół z drzewa, który w roku następnym został poświęcony.
Wieżę w części zachodniej kościoła położoną dobudowano w 1836 r. Obecny budynek kościelny został wzniesiony w 1899 r. Wieża została nadal ta sama.
Wizytacje z roku 1603 i 1640 nazywają świątynię w Zemsku kościołem parafialnym.
Nawet w 1808 r. ks. Kabaciński nazwany jest proboszczem w Bledzewie i prepozytem z Zemska. Tak się także podpisywał. Jeszcze w poł. XIX w. nazywany był ten kościół jako kościół macierzysty. Zabudowania plebańskie w 1824 r. były zaniedbane, a w 1832 r. miały być na nowo wzniesione, ale rozebrano stare a nowych nie wzniesiono.  
  
Znani są następujący plebani z Zemska: 
 
1436 r. - pleban Henryk, następnie w Sienawie
1466/57 - pleban Mikołaj Robak
1517 - po zmarłym Łukaszu Herith, instytuowany Jan Sytorff
1538 - zmarł pleban Walentyn
 
 
Z zabytków znajdował się tutaj kielich wraz z pateną, pozłacany ze srebra. Ofiarował go opat Gurowski w 1716 r. Również monstrancja ze srebra pozłacana tutaj była.
Były ponadto dwa dzwony:
1. dzwon o 80 cm w przekroju z 1625 r. Na jego otoku widniał napis: imię ówczesnego opata z Bledzewa i nazwiska witrykusów kościoła oraz Durch das fauwer bin ich geflossen. H. Otto Albrecht von Landsberg hat mich gegossen. Ornamenty na nim umieszczone podobne były do ozdób na dzwonie z Gnina koło Grodziska Wlkp. z 1595 r. Waga 310 kg.
2. dzwon z 1923 r. z napisem: Pia Sei mein name 1923. Umieszczono go na miejscu tamtego, którego w czasie I wojny światowej zdjęto i zabrano. Za czasów papieża Piusa IX w 1878 r. pęknięty przelano na nowo. Ważył 234 kg, poświęcony został 16.XII.1923 r.
Po roku 1945 przejęty został kościół przez katolików narodowości polskiej. Zemsko w 1949 r. liczyło 230 katolików, a w 1959 r. było tutaj 211 mieszkańców.  
 

Kościół w Zemsku   

KOŚCIÓŁ ŚW. JÓZEFA W STARYM DWORKU

Stary Dworek a w jęz. Niemieckim Althöfchen, miał kiedyś kościół p.w. Wniebowzięcia NMP. Niestety w księgach biskupich i konsystorskich z XV i XVI w. nie ma o nim żadnej wzmianki. Niewiadomo czy spotykane raz po raz Antiqua Qaria dotyczy Starego Dworu klasztoru Paradyskiego czy też Starego Dworku klasztoru bledzewskiego. Nie ma też tej parafii w Liber Beneficiotorum. Wspomina o niej rejestr z 1580 r. W wizytacji z 1603 r. podano inwentarz kościoła z 1580 r. i wspomniano o roli kościelnej i mesznem plebani. Po roku 1603 a przed 1640 został filią kościoła w Bledzewie.
Wieś ta od 1232 r. stanowiła posiadłość klasztoru cystersów, a od 1560 r. stała się siedzibą opatów bledzewskich. Kościół tu jest jednonawowy z półokrągłą absydą, z dwoma niezbyt wysokimi wieżami i dwoma małymi kapliczkami. To tutaj podobno w 1199 r. zakonnicy z Dobrylugu z Górnych Łużyc osiedlili się i założyli Mały Dobrylug. Zbudowali z drewna mały kościół p.w. św. Henryka i NMP. Po 50-letnim pobycie tutaj, został ten mały Dom Boży przeniesiony z ustronia klasztornego do wioski Stary Dworek i tutaj stał długie lata. Dopiero w 1705 r. kazał go rozebrać Bernard Gurowski ówczesny opat bledzewski i postawił inny z murami pruskimi. Benedykt Gurowski kazał ozdobić go polichromią. Lecz ten Dom Boży budowany sposobem szachulcowym niedługo służył wiernym. Opat Franciszek Rogaliński polecił go rozebrać i w 1768 kazał wznieść nowy, a w 1892 r. został on odrestaurowany.
Obecny kościół jest p.w. św. Józefa. Uroczystość odpustową obchodzi 19 marca. Obchodzono dawniej i Zaślubiny NMP w trzecią niedzielę po Trzech Królach, Ucieczki do Egiptu, Wspomnienie szczęśliwej śmierci w trzecią niedzielę po św. Bartłomieju oraz Oczekiwanie NM Panny w czwartą niedzielę Adwentu. 

Z zabytków znajdowało się w świątyni:
- Puszka do Najśw. Sakramentu z bogatą ornamentyką,
- Złocony kielich ze srebra z 1612 r.,
Nadto obrazy:
- Stary obraz przedstawiający św. Roberta założyciela zakonu z datą założenia 1098 r.
- Obraz przedstawiający grupę ukrzyżowania. Z lewej strony św. Benedykt z prawej św. Bernard. U stóp krzyża klęczy opat Stanisław Dębiński (1618 - 1641),
Dzwony:
- dzwon z napisem Sante Joseph, era pro nobis, z 1913 r. Waga jego 98 kg, przekrój wynosił 54 cm, a wysokość 45 cm,
- dzwon z napisem Sancta Maria, era pro nobis z 1918 r. Jest on nowoufundowany w miejsce zabranego w czasie I wojny światowej. Poświęcony został 18.IX.1923 r., 69 kg (brak).  
  
                        

Kościół w Starym Dworku

KOŚCIÓŁ P.W. JANA CHRZCICIELA W POPOWIE  

Popowo, a w jęz. niemieckim Poppe, wieś należąca do parafii bledzewskiej, otrzymał zakon OO. Cystersów w Zemsku od Waldemara i Jana margrafów brandenburskich w 1312 - 1315 r. Kościół parafialny niewiadomego tytułu, założono zapewne przy lokacji wsi w XIII albo XIV w. W aktach z XV i XVI w. są bardzo skąpe o nim wiadomości.
Plebanem w 1437 r. był Mikołaj. Niewiadomo do jakiego Popowa odnoszą się te notatki o plebanie Stanisławie i Joannes plebamus de Papiecz. W 1480 r. pleban Jan Sławiński.
Pominięto tę wieś w Liber Beneficiorum z 1510 r. i w rejestrze z 1580 r. Wydaje się, że już wtenczas była filią Zemska, jak i w roku 1580. Wg wizytacji z 1589, 1603 i 1640 należało do kościoła nieco roli, do plebana tylko meszne. Branecki w 1640 r. wspomina: wieś Popowo należy do opactwa bledzewskiego, kościół w niej drewniany, nie wiadomo pod jakim tytułem. Podają, że jest filią kościoła w Zemsku i wymaga dużej naprawy, gdyż jest bardzo zniszczony. Mieszkańcy wsi w tym czasie byli katolikami, oprócz dwóch kobiet, stwierdził wizytator. Opaci bledzewscy ok. 1658 r. postawili z drewna nowy kościół. W 1660 r. bp poznański S.Tolibowski go konsekrował i nadał tytuł św. Jana Chrzciciela.
Świątynia ta w poł. XIX w. popadłą w ruinę i w jej miejsce stawiano nową z cegieł, w stylu gotyckim kosztem patrona i parafian. Jego to w 1867 r. poświęcił ks. Aleksander Pestrich, dziekan zbąszyński i proboszcz rokitniański.

Pod koniec XIX w. znajdowały się w kościele następujące zabytkowej wartości przedmioty:
- późnogotycki dzwon o 73 cm w przekroju i o 35 cm w przekroju z 1522 r.,
- do ostatnich lat znajdowała się w kościele kopia cudownego obrazu MB z Rokitna (obecnie w Bledzewie).

W 1945 r. przeszedł kościół w ręce Polaków - Katolików. Jak ongiś i dzisiaj świątynia jest filią Kościoła Parafialnego w Bledzewie. Wieś w 1949 r. liczyła 224 osób, a w 1969 r. żyło w niej 205 katolików.

Kościół w Popowie

GORUŃSKO  
  
Goruńsko, w jęz. niemieckim Grunzing, jest wymienione w dokumencie z 1307 r. była to jednowioskowa parafia, z kościołem p.w. św. Katarzyny, położonym w związku z lokacją wsi na prawie niemieckim w XIII w. Dokument ten wspomina o plebanie Henrich i sołtysie Teodoryku, jako o świadkach. W aktach z XV w. są dwie wzmianki o tym kościele z 1420 r. i z 1421 r. Wymienia tę miejscowość Liber Beneficiorum, ale bez opisu uposażenia plebana. W 1540 r. przyłączono tę wieś do parafii w Chycinie. W aktach wizytacyjnych z 1640 r. kościół był jeszcze w rękach innowierców. Przy następnej wizytacji 1667 r., którą przeprowadził Maciej Kurski, sufragan poznański i archidiakon pszczewski do kościoła należały role w opolach, a do plebani tylko meszne.
Od 1725 r. kościółek jako filia miał należeć do Bledzewa. Wizytacja wspomina, że kościół był stary, zbudowany z drewna i około 1725 r. kosztem dziedziczki Katarzyny Eleonory z Gorzyńskich Bukowieckich został odnowiony. Patronami kościoła byli Bukowieccy. Goruńsko jak podaje Łukasiewicz, było gniazdem starej rodziny Gorońskich, niewiadomo jakiego herbu, bo Niesiecki nie podaje takowego. W 1504 r. Goroński, czy też Goruński sprzedał swą wieś dziedziczną, braciom Janowi i Piotrowi de Dobrzyce (pro octoginta Marcis pecuniorum, medionum laterum Grossorum). W XVII w. wieś tą posiadają Gorzyńscy. Zapewne Katarzyna Eleonora Gorzyńska wyznania kalwińskiego, wyszła za mąż za Bukowieckiego w początkach XVIII w. Bukowieccy mieli ją we władaniu jeszcze w połowie XIX w.
Libowicz w czasie wizytacji napisał, że kościół wymaga naprawy i był p.w. św. Katarzyny Panny i Męczenniczki i św. Kazimierza Wyznawcy. Naprawiony, stał się własnością katolików. Kiedy został kościołem filialnym Bledzewa, niewiadomo. Na początku XIX w. świątynia ta runęła i nie została już odbudowana. Drewniana dzwonnica, pochodziła z XVI w. Na miejscu świątyni zostało drewniane rusztowanie, w celu umieszczenia na nim dzwonu późnogotyckiego.
Dzwon o przekroju 75 cm z napisem: Jhesus Nazarenus Rex Judeorum. Anno Domini MCCCCCXI. Na początku i końcu napisu mały krzyżyk i znak ludwisarza. Każde słowo oddzielone było od siebie wyciśniętym w stopie znakiem lilii (jest w Bledzewie). Drugi dzwon o 67 cm w przekroju, był bez napisu. P 1945 r. w pomieszczeniu grobowca rodziny Bukowieckich urządzono kaplicę p.w. NMP Królowej Polski.
Wieś w 1949 r. liczyła 158 katolików. W 1959 r. było tutaj 431 mieszkańców.
Kaplica - Grobowiec pochodzi z XVIII w. Odpust przypada 3 maja.
Wieś Goruńsko w latach 1793 - 1815 miało przywilej jarmarków.
W 1936 r. znajdowały się w lesie Goruńska pomniki przyrody, a mianowicie dąb szypułkowy mający od 800 do 900 lat, 8 m. obwodu i 22 m. wysokości oraz lipa licząca około 400 lat życia. 

Kościół w Goruńsku

KOŚCIÓŁ NIEPOKALANEGO POCZĘCIA NMP W CHYCINIE 
  
 Chycina, dawniej zwana Chyciny, w jęz. niemieckim Weissensse, wieś położona nad większym jeziorem o 11 km od Międzyrzecza na zachód, założona została w XIII w. na prawie niemieckim. W wiekach średnich była własnością rodziny Niałków - Jeleni. Rycerz Wielkopolski Dzieżko z Chyciny w 1352 r. został z ramienia margrabiego brandenburskiego pierwszym wójtem w Ośnie na teren rzepiński. Wieś stanowiła parafię z kościołem niewiadomego tytułu, założona zapewne w XIII w. w związku z lokalizacją wsi na nowym prawie. Pleban Fryderyk, występuje jako świadek na dwóch dokumentach z lat 1303 i 1313. Z akt mamy wiadomość o kościele tylko do 1470 r. Biskup poznański Andrzej z Bnina, przyłączył jako filię kościół w Kursku do Chyciny w 1461 r. W Liber Beneficiorum z 1510 r. wspomniano parafię Chycińską. Wg wykazu kontrybucji duchowieństwa w 1540 r. pleban Chyciny - Goruńsko miał w zarządzie także kościoły parafialne w Kursku i Pieskach. Właściciele Chyciny Bukowieccy w II poł. XVI w. oddali świątynię innowiercom, z rąk których jej katolicy już nie odzyskali. W 1640 r. chciał ten Dom Boży wizytować Branicki archidiakon pszczewski, ale ówczesny dziedzic wsi Joachim Bukowiecki nie dopuścił do tego. Kościół ten znajdował się najpierw w rękach protestantów, a później stał się własnością Braci Czeskich. W 1640 r. stwierdzono tylko, że istniało tutaj dawne uposażenie plebani w łan roli i meszne.
Gorliwą wyznawczynią religii protestanckiej, okazała się pani na Chycinie, która w 1609 r. przesłała materiały budowlane do Międzyrzecza, jako dar na budowę zboru protestanckiego.
Stary budynek kościelny, budowany systemem szachulcowym w 1867 r. został rozebrany i wzniesiono nowy kościół z cegieł na wzgórzu. 

Znane są nazwiska kilku plebanów z Chyciny: 
 
Fryderyk 1303 - 1313
Maciej 1420
Bartłomiej 1429
Kacper 1433 - 1470

W 1439 r. spór o plebanię z Maciejem ... 1540 NN Branecki w 1640 r. stwierdził, że kościół ten był wizytowany kiedyś przez ks. Władysława Dąbrowskiego.
Przy końcu ubiegłego wieku w tutejszym kościele znajdował się dzwon późnogotycki z napisem Spes mea Christe, o przekroju 85 cm - jest obecnie.
Gmina protestancka założona przed 1604 r. Książki metrykalne chrztów i małżeństw jako w niezależnej parafii zaczęto prowadzić od 1725 r. Kronika parafii prowadzona była od 1604 r. Do tej parafii ewangelickiej należały: Bledzew, Sokola Dąbrowa, Goruńsko, Nowa Wieś, Gorzyca i protestancka ludność Chyciny. Po odejściu Niemców w 1945 r. polska ludność katolicka przejęła tę świątynię. W dniu 17.X.1948 r. poświęcono Dom Boży p.w. Niepokalanego Poczęcia NMP. W 1972 r. tutejszy kościół i wierni Chyciny zostali przyłączeni do parafii Sokola Dąbrowa - skasowanie wikariatu w Bledzewie (obecnie Chycina należy do parafii w Bledzewie).
(wg opracowania ks. Tadeusza Brodzika) 

Kościół w Chycinie

KOŚCIÓŁ PARAFIALNY P.W.WNIEBOWZIĘCIA NMP W SOKOLEJ DĄBROWIE 
  

www.parafia-sulecin.com/sokola/index.html

Pierwszy kościół w Sokolej Dąbrowie zbudowano z drewna w 1312 r. i dotrwał on do 1724 r. Na jego miejscu w 1847 r. zbudowano kościół w stylu gotyckim, który konsekrował bp poznański Jan Dąbrowski.
Główny ołtarz w stylu barokowym pochodzi ze starego kościoła. Mensę ołtarza konsekrował w dniu 15 lipca 1902 r. abp poznański Edward Lisowski.
Ten kościół, który przetrwał do dziś ma powierzchnię 120 m2 i pomieści 600 osób. Pneumatyczne organy kościelne 11-głosowe, założono w 1926 r. - ze względu na zniszczenie są nieużywane. 

Proboszczowie w Sokolej Dąbrowie: 
 
ks. Piotr Sąsiadek od 24.08.1946 r.
ks. Franciszek Ptak od 22.10.1970 r.
ks. Jan Gorski od 01.06.1878 r.
ks. Stanisław Grudzień od 22.09.1983 r.
ks. Waldemar Majewski od 25.08.1988 r.
ks. Stanisław Stefańczyk od 25.11.1997 r.

Kościół w Sokolej Dabrowie

KOŚCIÓŁ PARAFIALNY P.W.  ŚW. MIKOŁAKJA W OSIECKU

Zbudowany w 1380 r. w stylu gotyckim i przebudowany w XVIII w.
W 1806 r. wybudowano wieżę.
W 1925 r. mieszkało w Osiecku 570 osób: 122 ewangelików i 448 katolików.
Kościół ma powierzchnię 104 m2 i może pomieścić 500 osób.  
 

Kościół w Osiecku

KOŚCIÓŁ PARAFIALNY P.W.  ŚW. ANNY W NOWEJ WSI

Pierwszy kościół w Nowej Wsi zbudowali Cystersi w 1300 r.
W 1758 r. rozebrano kościół drewniany i staraniem opata bledzewskiego Józefa Loki postawiono w tym samym roku nowy kościół w stylu barokowym. Kościół ma powierzchnię 140 m2 i może pomieścić 700 osób.  
  
                       

Kościół w Nowej Wsi

KOŚCIÓŁ PARAFIALNY P.W.  ŚW. CHRYSTUSA KRÓLA W TEMPLEWIE

Pierwsze wzmianki na temat istnienia kościoła w Templewie pochodzą z przełomu XIV/XV w.
Nowy istniejący do dziś kościół został zbudowany z kamieni polnych w 1714 r. Jest to budowla sklepiona, otynkowana z dwoma przedsionkami.
Kościół został poświęcony p.w. Chrystusa Króla przez ks. Piotra Sąsiadka.    
 
                     

Kościół w Templewie